Podstawowe dane o pulsarach:

Zachowanie pulsara tłumaczy tzw. model latarni morskiej:

Rys. 4 Dipolowy model pulsara (latarni morskiej)

Pulsar to rotująca gwiazda neutronowa z silnym polem magnetycznym o natężeniu ok. 10¹² G = 10⁸ T (podczas gdy Ziemia ma ok. 1 G, a człowiek potrafi wytworzyć 10⁷ G). Promieniowanie jest emitowane głównie z obszarów biegunów magnetycznych i ma ono charakter synchrotronowy (jest spójne i spolaryzowane). Oś rotacji gwiazdy tworzy pewien kąt z osią magnetyczną (traktujemy pulsar jako dipol magnetyczny). Podczas obrotu promieniowanie rozchodzi się po powierzchni stożka, którego tworzącą jest oś magnetyczna.

Dotychczas zaobserwowaliśmy ok. 1700 tych obiektów w zakresie radiowym, a tylko ok. 60 w pozostałych zakresach (w tym ok. 40 na falach X). To pokazuje słabość tego modelu, według którego promieniowanie radiowe ma być tylko efektem ubocznym.

Podstawowe dane znajdują się w tabeli poniżej.

Pole magnetyczne: Masa: Promień: Max świecenia:

B=1012G M=1.35 Msun R=10 km 400 MHz

Pulsary w skutek promieniowania tracą energie, przez co ich tempo rotacji maleje. Strata energii dana jest wzorem:

gdzie:
m - moment magnetyczny, P - okres rotacji, c - prędkość światła,
a - kąt między osią rotacji, a magnetyczną

Na tej podstawie szacuje się wiek charakterystyczny pulsara (przy założeniu dipolowego modelu i P₀ << P, gdzie P₀ - początkowy okres rotacji), który wynosi:

 
Rys. 5 Zależność logarytmu pochodnej po czasie okresu rotacji od logarytmu okresu rotacji dla pulsarów

To co obserwujemy przedstawia schematycznie rysunek obok. Wykres ten pokazuje kierunek ewolucyjny dla pulsarów. Widać, że z czasem tracą one tempo rotacji i to tym szybciej im jest ono większe aż stają się dla nas niedostępne. Jednak niektóre, rozkręcone przez akrecję materii od towarzysza, wracają na diagram jako pulsary milisekundowe.