Odkrycie

W 1965r. Tony Hewish z Cambridge dostał fundusze na budowę radioteleskopu do szukania i identyfikacji kwazarów. Dzięki temu powstał instrument badający niebo na częstotliwości 81,5 MHz, zbudowany z 2048 dipoli i zajmujący obszar aż 4 akrów. I właśnie w czasie szukania kwazarów metodą badań scyntylacji międzygwiazdowych w 1967r., Jorcelyn Bell Burnell, doktorantka uniwersytetu w Cambridge, odkrywa obiekt charakteryzujący się pulsacjami o okresie 1,337 s. Ze względu na swój charakter otrzymał on nazwę:

Pulsar = PULSAting Radio sourse

Rys. 2 Jorcelyn Bell na tle radioteleskopu, na którym zaobserwowała pierwszego pulsara

Zaczęły się próby zrozumienia natury obiektu. Przełomowym momentem było odkrycie pulsara w centrum Mgławicy Krab o okresie 33 ns (Staelin & Reifenstein), gdzie w 1054 roku zaobserwowano wybuch supernowej i upewnienie się o związku fizycznym między nim, a mgławicą. Już w 1934r. istniała teoria (Baade & Zwicky) dotycząca powstania gwiazdy neutronowej po wybuchu supernowej lecz nie uwzględniała istnienia pola magnetycznego. Gdy je uwzględniono, otrzymano model pasujący do obiektu znajdującego się w centrum mgławicy Krab.